damu ya usaliti

DAMU YA USALITI mwandishi:directorkessy ⚠️usi copy wala ku edit chochote ni mali ya mwandishi wa google au directorkessy aza nayo 😅😅😅 Mvua ilinyesha kwa nguvu usiku huo, radi zikipasua anga kwa ghadhabu. Ndani ya nyumba ndogo ya mbao iliyokuwa pembezoni mwa kijiji cha Mwamgongo, Mwanza alikuwa ameketi kwenye kiti cha mbao, mwili wake ukitetemeka kwa baridi na huzuni. Macho yake mekundu kwa machozi yaliyochuruzika bila kukoma. Alishika picha ya mkewe, Amina, kwa mkono wenye mitetemeko, huku akijaribu kupambana na ukweli uliokuwa unamzidi nguvu. Mwaka mmoja uliopita, Mwanza alikuwa na kila kitu – ndoa yenye upendo, maisha yenye matumaini, na ndoto ya familia yenye furaha. Alimpenda Amina kuliko chochote duniani. Alifanya kazi kwa bidii, akihakikisha mkewe hapungukiwi na chochote. Alijitahidi kumpa maisha bora, hata kama ilimlazimu kufanya kazi za sulubu kutoka alfajiri hadi usiku wa manane. Lakini siku ya leo ilifuta kila ndoto aliyoijenga. Asubuhi hiyo, akiwa njiani kurejea nyumbani mapema kutoka kazini, aliamua kumpa Amina mshangao kwa kumletea maua aliyoyapenda. Alitamani kuona uso wake uking’aa kwa furaha. Alipofika nyumbani, alifungua mlango polepole, akitegemea kumuona mkewe akipika au akifanya kazi zake za nyumbani. Lakini sauti alizosikia zilimfanya apige moyo konde. Kicheko. Kicheko cha mkewe kikichanganyika na sauti ya mwanaume mwingine. Mwili wake ulipooza. Alipiga hatua taratibu kuelekea chumbani, moyo wake ukigonga mbavu zake kama nyundo. Alifungua mlango kwa mwendo wa taratibu, na kile alichokiona kilimchoma moyo kwa upanga wa usaliti. Amina alikuwa kitandani na rafiki yake wa karibu, Rashid. Mwanza alihisi dunia ikimzunguka. Akasimama hapo mlangoni kwa sekunde chache, machozi yakimtiririka. Hakusikia hata walivyokuwa wakihangaika kujisitiri. Aligeuka na kutoka nje, miguu yake ikijisikia kama risasi. Usiku huo alikaa kwenye nyumba hiyo ndogo, peke yake, akikumbuka kila kitu – ahadi walizowekeana, ndoto walizojenga, na mapenzi aliyotoa kwa dhati. Aliwaza ni wapi alipokosea. Lakini ukweli mmoja ulimuumiza zaidi. Alitoa kila kitu kwa Amina – moyo wake, maisha yake, upendo wake – lakini bado hakutosha. Mvua iliendelea kunyesha, kama vile mawingu yalivyokuwa yakilia naye. Alifunga macho, akashusha pumzi nzito, kisha akainuka. Hakujua kesho itakuwaje, lakini alijua jambo moja – Mwanza aliyekuwa na matumaini na mapenzi alikuwa amekufa usiku huo. Na alizaliwa Mwanza mpya – mtu aliyekufa ndani, lakini bado anaendelea kuishi. **SEHEMU YA PILI: Damu ya usaliti** Usiku huo ulikuwa mrefu zaidi katika maisha ya Mwanza. Mawazo yalizidi kumnyanyasa, kila kumbukumbu ya Amina ikichoma moyo wake kama moto wa jehanamu. Mwili wake ulikuwa umechoka, lakini usingizi ulikuwa adui yake mkubwa. Kila alipojaribu kufumba macho, aliona sura ya Amina, akiangua kicheko mikononi mwa Rashid. Alijiuliza mara kwa mara, "Kwa nini? Kwa nini iwe yeye? Kwa nini iwe mimi?" Asubuhi ilipofika, Mwanza aliamka bila hata kuhisi mwanga wa jua. Dunia yake ilikuwa giza tupu. Alitembea hadi kwenye mto uliopita nyuma ya nyumba yake, akajitazama kwenye maji. Uso wake ulikuwa umechoka, macho yake makavu kwa machozi yaliyomalizika usiku uliopita. Alihisi kishawishi cha kujirusha ndani ya maji hayo baridi, akome kuhisi maumivu haya yasiyo na mwisho. Lakini sauti ndogo ndani yake ilimzuia. Alijua kwamba hawezi kumruhusu Amina na Rashid kuwa sababu ya mwisho wake. Badala yake, aliamua kuondoka. Alikusanya vitu vyake vichache kwenye gunia la kitambaa, akavaa koti lake la zamani, na kuondoka kijijini bila kumwambia mtu yeyote. Hakutaka hata kuaga. Alitembea bila mwelekeo, miguu yake ikimpeleka mbali zaidi kutoka kwenye kumbukumbu za mateso yake. #### ***MIAKA MIWILI BAADAYE*** Mji wa Bukoba ulikuwa mahali tofauti na kijiji cha Mwamgongo. Kulikuwa na harakati, watu wengi waliokuwa na shughuli zao, hakuna aliyemfahamu Mwanza, na hakuna aliyejali historia yake. Alijitahidi kuanza upya, akifanya kazi za ujenzi, kulala kwenye vibanda vya mbao, na kula kile alichoweza kumudu. Lakini hata ndani ya pilikapilika za mji huu, hakuweza kusahau. Alijaribu, lakini usiku ulimletea ndoto zile zile – sauti ya Amina, kicheko chake, na uso wa Rashid ukiwa na tabasamu la ushindi. Siku moja, alipokuwa akirudi nyumbani baada ya kazi ngumu, alisimama kwenye duka dogo kununua maji. Aliposikia sauti ya mwanamke akiomba msaada, moyo wake ulishtuka. Aligeuka na kumwona mwanamke aliyekuwa ameshika mtoto mchanga huku akitetemeka kwa njaa. Macho yake yalikutana na ya mwanamke huyo, na ghafla pumzi yake ilikata. Ilikuwa Amina. Lakini hakuwa yule Amina aliyemfahamu. Uso wake ulikuwa umechoka, mwili wake mwembamba, na mavazi yake yalichakaa. Alionekana kama mtu aliyepoteza kila kitu. Mwanza alihisi moyo wake ukigonga mbavu kwa nguvu. Alitaka kuondoka, kumwacha hapo bila kumjali, kama vile alivyomfanya miaka miwili iliyopita. Lakini macho ya mtoto aliyekuwa mikononi mwa Amina yalifanya miguu yake kuganda. Amina aliinamisha kichwa, machozi yakimtiririka. "Mwanza… naomba msamaha." Mwanza alibaki kimya, macho yake yakimchoma kwa hasira na huzuni. Amina aliendelea kwa sauti dhaifu, "Rashid aliniacha… baada ya miezi michache. Alinidanganya. Aliondoka na kila kitu. Sasa sina pa kwenda, sina mtu wa kumtegemea." Mwanza aliendelea kumtazama bila kusema neno. Akili yake iligawanyika – upande mmoja ulimwambia amwache apambane na matokeo ya uamuzi wake, lakini upande mwingine ulimkumbusha kuwa huyu ndiye mwanamke aliyewahi kumpenda zaidi ya maisha yake. Baada ya dakika kadhaa za ukimya mzito, Mwanza alitoa mkono wake na kumpa Amina chupa ya maji aliyoinunua. Kisha, bila kusema neno, aligeuka na kuanza kuondoka. Amina alilia, akishika nguo yake kwa nguvu, "Tafadhali, Mwanza… nisamehe." Mwanza alisimama, akavuta pumzi ndefu, kisha akasema kwa sauti nzito, "Nilikufa siku ile uliponisaliti, Amina. Mtu unayemwona hapa si Mwanza yule uliyemjua. Nimejifunza kitu kimoja maishani… si kila mtu anastahili nafasi ya pili." Alimwachia mkono, akampatia pesa kidogo alizokuwa nazo mfukoni, kisha akaondoka bila kugeuka nyuma. Kwa mara ya kwanza baada ya miaka miwili, alihisi mzigo mkubwa ukiondoka moyoni mwake. Alihitaji muda mrefu kujifunza kusamehe… lakini hakuhitaji hata sekunde moja kujua kwamba hakuwa tayari kumpenda tena. SEHEMU YA TATU: DAMU YA USALITI Mwanza aliendelea kutembea, akizama kwenye mawazo mazito. Sauti ya vilio vya Amina bado ilisikika kichwani mwake, lakini hakurudi nyuma. Alijua kwamba kama angegeuka na kumtazama tena, pengine moyo wake ungedhoofika. Alitaka kumuacha na maumivu yake, kama vile yeye alivyoachwa na maumivu yake miaka miwili iliyopita. Alifika kwenye chumba chake kidogo pembezoni mwa mji, akakaa kwenye godoro lake la zamani, akijilaza huku macho yake yakitazama dari iliyokuwa na nyufa. Moyo wake haukuwa mzito kama awali, lakini hakukuwa na faraja ndani yake. Kulikuwa na utupu – utupu wa mtu aliyepoteza kila kitu na kubaki kivuli cha mtu aliyewahi kuwa. Asubuhi iliyoifuata, Mwanza aliamua kwamba hangeendelea kukaa Bukoba. Kila kona ya mji huu ilianza kumkumbusha mambo aliyotaka kusahau. Alikusanya vitu vyake tena, safari hii bila kujua atakwenda wapi. Lakini kabla hajaondoka, aliamua kupita tena kwenye lile duka alipomwona Amina. Hakumuona hapo, lakini alimuuliza mfanyabiashara wa duka hilo kama alimwona mwanamke mwenye mtoto aliyekuwa akiomba msaada jana. Mzee wa duka alimtazama kwa huruma, kisha akasema kwa sauti ya huzuni, "Yule dada? Alikaa pale nje kwa muda mrefu, lakini jioni alipotea. Nilisikia watu wakisema alionekana kwenye kivuko cha mto Kagera, lakini sijui alikwenda wapi." Mwanza alihisi moyo wake ukimdunda kwa hofu isiyoelezeka. Bila kufikiria mara mbili, alikimbilia mto Kagera. Alijua Amina anaweza kuwa mnyonge, lakini hakuwahi kufikiria kwamba atakuwa mnyonge kiasi cha kujaribu kuhitimisha maisha yake. Alipofika kwenye kivuko, aliwakuta watu wakiwa wamesimama, wakizungumza kwa sauti za huzuni. "Aliingia ndani ya maji usiku…" mmoja wao alisema kwa masikitiko. "Nani?" Mwanza aliuliza, pumzi yake ikiwa nzito. "Yule mama aliyekuwa na mtoto… watu wanasema alichoka na maisha." Mwanza alihisi damu ikimwacha mwilini. Macho yake yaliangaza mtoni, huku mawimbi madogo yakicheza juu ya maji. Mwili wake ulitetemeka. "Na mtoto?" aliuliza kwa sauti dhaifu. Wale watu walinyamaza kwa muda, kisha mmoja wao akasema, "Mtoto alikutwa akiwa hai kwenye gogo karibu na mto… lakini mama yake hajapatikana." Mwanza alijiona mdhaifu kuliko wakati wowote. Alikaa chini, akishika kichwa chake kwa mikono yote miwili. Amina alikuwa amejitoa uhai… na yote ilikuwa kwa sababu yake. Hakujua ni kwa muda gani alikaa pale. Maji yaliendelea kupita, yakibeba siri ya mwisho ya Amina. Mwanza alihisi huzuni kali, lakini hakulia. Machozi hayangeweza kufuta maumivu aliyoyahisi moyoni mwake. Lakini swali moja lilimjia kichwani—mtoto wake atakuwa wapi? Alichukua hatua nzito kuelekea kituo cha polisi cha mji huo, akijua kwamba hatima ya maisha yake sasa haikuwa tu juu yake, bali pia juu ya mtoto aliyekuwa ametengwa na dunia hata kabla hajajua maana yake. Aliamua jambo moja—hata kama hakupata nafasi ya kumpenda Amina tena, hatamwacha damu yake ipotee kama alivyoachwa na kila kitu kingine. Kwa mara ya kwanza baada ya miaka mingi, alijua sababu ya kuendelea kuishi.